Sani pass + East cape adventures

07-10-2015 en 08-10-2015
Dinsdag gingen we met een gids in een Landrover de Sani pass op. De Sani pass is de enige verbindingsweg tussen Zuid-Afrika en het koninkrijk Lesotho.
Je mocht de route niet in een gewone auto rijden, omdat de weg onverhard en nogal stijl omhoog liep. De laatste 8 km van de weg stegen we zelfs 1000 meter. Al hobbelend en genietend van het uitzicht lieten we ons dus naar boven vervoeren. Onderweg zagen we nog een aantal elanden lopen. Waarschijnlijk was de kerstman dit jaar ook hier op vakantie ;-)
Halverwege de route nog even de grensformaliteiten bij Lesotho (weer wat stempels erbij in ons paspoort, hij begint vol te raken ;-))
Bovenop de pass hadden we een gigantisch mooi uitzicht over de Drakensbergen en de kronkelweg die we zojuist gereden hadden. De bergen deden ons een beetje denken aan de Grand Canyon.
Het was bijna onvoorstelbaar, maar op deze hoogte was een klein dorpje met wat kleine ronde hutjes van klei en een rieten dak. Hier leefden de Basotho, een volkje uit Lesotho. We namen een kijkje in zo'n hutje. In het midden van de hut kon een vuurtje worden gestookt om te koken, maar wat ook diende als verwarming in de koude wintermaanden. Het kon er namelijk tot -21 graden vriezen. Het stonk enorm in het hutje, dus we waren blij dat we er weer uit konden. Je zal er maar moeten wonen, niet echt gezond denk ik.
Na dit bezoekje gingen we lunchen in het hoogste café/ restaurantje van Afrika. We wisselden wat ervaringen en tips uit met wat andere Nederlandse stelletjes die ongeveer dezelfde route reden als wij.
Hierna begonnen we aan de hobbelige terugweg naar beneden.
's Avonds weer heerlijk gegeten bij het hotel. Dit onder het nodige gejuich en gevloek. Zuid-Afrika moest rugbyen, dus een stel Afrikanen zat aan de buis gekluisterd. Rugby is hier super populair en ze doen het dit WK volgens mij aardig goed.
Op woensdag vertrokken we vanuit het binnenland via een aardig lange route naar het kustgebied aan de oostkaap. We deden rustig aan, genoten van het uitzicht, namen de nodige stops en kwamen na zo'n 8 uur aan in Coffee Bay. De bevolking hier was duidelijk een stuk armer en de huisjes behoorlijk bouwvallig. Het hotel was gelukkig geen bouwvallig hutje. De kamer was prima en we hadden een geweldig uitzicht op zee. De badkamer helaas was een plek waar Rob Geus zelfs niet dood in wil worden gevonden (en wij trouwens ook niet), yek!
's Avonds buffet bij het hotel (andere opties waren er niet, aangezien er in de verste verte niets te beleven viel). Er stonden gekookte aardappels en spruiten op het menu...tsja, weer eens wat anders zullen we maar zeggen.
Grappig aan dit hotel is dat ze zwerfhonden helpen. Er lopen hier dus minstens 10 honden rond, erg lief!
Vandaag zijn we op zoek gegaan naar het enige point of interest hier in de buurt 'hole in the wall', een door de zee uitgeslepen gat in een rots. Volgens de reisbeschrijving was het 2 uur wandelen langs het strand. De eerste keer zijn we na een half uur omgekeerd, omdat een van de honden van het hotel steeds met ons meeliep. Het was best warm en het leek ons niet zo verstandig om het beestje mee op sleeptouw te nemen.
De tweede keer strandden we bij wat ondiep water. Schoenen uit en er even doorheen banjeren. Toen we een eind hadden gelopen kwamen we bij een klein hippie achtig restaurantje. Hier aten we pancakes en dronken we wat. We vroegen daar hoe ver het was naar 'hole in the wall'. Het bleek een flinke en niet zo'n makkelijke wandeling te zijn van nog op zijn minst 3 uur. We zijn toen nog een klein eindje doorgelopen om van het mooie uitzicht te genieten. Hierna toch maar weer rechtsomkeert gemaakt. Toen we bij het water aankwamen dat eerder nog ondiep was, bleek dat de zee hier korte metten mee had gemaakt. Halsbrekende toeren om nog enigszins droog aan de overkant te komen, bleken kansloos. Uiteindelijk hadden we allebei een nat pak.
Toen we terugkwamen maar even een verfrissende duik in het zwembad genomen en de kleding en schoenen te drogen gelegd.